HET VALSE APPEL ARCHIEF - aflevering 7

  

Ze worden er niet beter op, de plaatjes in deze aflevering van het Valse Appel Archief. Ze dateren dan ook nog uit een tijd dat ik dacht dat het voldoende was om internetbestanden uit te printen en ze dan in een map te stoppen met 'APPEL' erop. Nu moet ik ze van die prints weer fotograferen en daar worden ze niet mooier van. Excuses. Maar hoe dan ook, ze zijn duidelijk genoeg voor het doel.

Dat we de eerste litho in deel 7 als 'vals' kunnen betitelen, danken wij aan de Amerikaanse firma Del Rey Fine Arts, die op internet een Appel-poster aanbood van een galerie uit Kopenhagen en daar bovendien nog bij vermeldde dat 'the scanned image is of a photograph from the artist's catalogue'. Dubbele zekerheid, als het ware. De kans dat er een vals werk op een tentoonstellingsaffiche verschijnt moet immers als vrijwel nihil worden beschouwd. Een expositie valt onder de directe of indirecte supervisie van de kunstenaar of zijn vertegenwoordiger, en voor het affiche zal vrijwel altijd een werk uit de tentoonstelling worden gebruikt.  

Wanneer we de beide plaatjes vergelijken wordt al snel duidelijk dat er op de linkerprent, evenals in deel 6, is gerommeld met de kleurgangen. Zo is de onderkaak van de kop linksboven op het origineel blauw en op de vervalsing rood, terwijl er in het origineel in de ogen van de kleinere kop rechts geen groen zit. Ook is het groene vlakje met de zware zwarte contour in het centrum in de vervalsing omgeven door rood, en in het origineel door paars. Verdere verschillen laat ik graag onbesproken ten behoeve van uw lange winteravonden.

Overigens wil ik, bij wijze van terzijde, hier nog wel opmerken dat ik, als ik heel eerlijk ben, de rode onderkaak in de vervalsing mooier vind dan de blauwe in het origineel. We zijn terechtgekomen in een periode waarin het Appel allemaal blijkbaar niet kleurig genoeg kon zijn, en hij onbekommerd de ene kleur naast en over de andere zet. Maar aan de kwaliteit komt het allemaal niet zo ten goede. Overdaad schaadt, en dat geldt zeker voor Appels grafiekproductie in de jaren zeventig, met als dieptepunt de schier eindeloze reeks streepjesbeesten die uitzwermden over de wereld. Maar Appel was beroemd geworden, en voor veel mensen was iedere Appel blijkbaar beter dan geen. 'Kijken met de oren' wordt dat wel genoemd. En dat dat ook in later tijden, en misschien wel tot aan vandaag de dag toe, in brede kring opgeld doet mag wel blijken uit het feit dat het de moeite waard was om zelfs slechte Appel-prenten te vervalsen.